Η αγαπημένη μου παραλία και το παρολίγον ατύχημα στη θάλασσα!

Οι παλιοί έλεγαν «τη θάλασσα πρέπει να τη σέβεσαι». Προφανώς και έχει να κάνει με τη ναυτική μας παράδοση, με την κουλτούρα που έχουμε σαν λαός. Σε μια συζήτηση που είχα με κάτι φίλους πρόσφατα, θυμήθηκα ένα περιστατικό που μου είχε συμβεί πριν μερικά χρόνια και σχετίζεται άμεσα με τη συμπεριφορά μας προς τη θάλασσα και την αντιμετώπιση που έχουμε αυτούς τους καλοκαιρινούς μήνες προς τα παραδοσιακά μας «μπάνια».

Η αγαπημένη μου παραλία και κατά τη γνώμη μου η πιο εντυπωσιακή στην Ελλάδα είναι ο Μαύρος γιαλός στα νότια της Χίου. Μια ηφαιστιογενής παραλία, με μαύρα πεντακάθαρα βότσαλα, που μπορεί στην αρχή να σε δυσκολεύουν στο περπάτημα, αλλά στη συνέχεια συνηθίζεις. Τα νερά όμως μέσα είναι κρύα, πλούσια σε ιώδιο, καταγάλανα και πολύ παγωμένα. Η θάλασσα δεν αστειεύεται, είναι βαθιά και απότομη, με μπόλικα ρεύματα. Αυτό βέβαια, πριν μερικά χρόνια δεν με εμπόδισε να πάω την καθιερωμένη βόλτα μου «στα βαθιά», συνδυάζοντας την απόλαυση του μπάνιου με την άσκηση. Και επειδή θεωρώ τον εαυτό μου έμπειρο κολυμβητή, με 12ετή πορεία στον πρωταθλητισμό και μάλιστα στις μεγάλες αποστάσεις, δεν έδωσα σημασία ούτε στον αέρα, ούτε στο κύμα.

Καθώς όμως περνούσε η ώρα ένιωθα να κουράζομαι ασυνήθιστα, τα χέρια και τα πόδια μου να γίνονται πιο βαριά και το νερό να γίνεται πέτρα. Κάθε χεριά, που πριν λίγα δευτερόλεπτα «έσκιζε» το κύμα, τώρα μετά βίας με έβγαζε στην επιφάνεια και σιγά σιγά, έβλεπα ότι όχι μόνο δεν πλησίαζα τον προορισμό μου, αλλά πήγαινα και πίσω από το ρεύμα. Πριν καλά-καλά συνειδητοποιήσω ότι δυσκολευόμουν αρκετά άρχισα να νιώθω ότι πίνω νερό! «Απίστευτο, τόσα χρόνια πρωταθλητισμό και πίνω νερό με 20 λεπτά κολύμπι σε 7 μποφόρ»… σκέφτηκα. Κι όμως! Ήταν γεγονός και μου συνέβαινε. Όπως τελικά μπορεί να συμβεί στον καθένα!

Ευτυχώς, μάζεψα τις δυνάμεις που είχα, ηρέμησα γιατί ο πανικός σε τέτοιες καταστάσεις μόνο εντείνει το πρόβλημα και κολύμπησα αργά και ήρεμα προς τα έξω. Μετά από λίγα λεπτά, ταλαιπωρημένη και κουρασμένη, έχοντας πιει αρκετό θαλασσινό νερό, με πληγωμένο τον εγωισμό μου, αφού ποτέ δεν πίστευα ότι θα χρειαζόταν να δώσω αληθινή μάχη απλώς και μόνο για να βγω έξω, ξάπλωσα στα βότσαλα για κάνα δεκάλεπτο, αδυνατώντας να πιστέψω τι είχε συμβεί.

Θέλω λοιπόν να καταλήξω στο εξής: επειδή πια ξεκίνησε η περίοδος που όλοι περιμένουμε, και όλοι, ανεξαρτήτου ηλικίας, θα ξεχυθούμε σε παραλίες, κοντινές και απόμακρες, η θάλασσα δεν είναι για πολλά-πολλά, όσο έμπειρος κολυμβητής κι αν είσαι. Η αλαζονεία δεν κάνει καλό ούτε σε αυτές τις περιπτώσεις. Το ίδιο προσεκτικοί οφείλουμε να είμαστε και σε παραλίες με οργανωμένες θαλάσσιες δραστηριότητες (jet ski. Θαλάσσια παιχνίδια κλπ), που όσο και να τηρούνται οι κανόνες ασφαλείας, καλό είναι να είμαστε πάντα σε εγρήγορση.

Εικόνα

Το άλλο σημαντικό κομμάτι της αγαπημένης μας καλοκαιρινής περιόδου είναι η σχέση μας με τον ήλιο. Μια σχέση που ομολογώ ότι κάποιες φορές στο παρελθόν έχω λανθασμένα καταχραστεί. Δηλαδή, επειδή μου αρέσει να «παίρνω χρώμα» (ε μερικές φορές μέχρι σημείου προσέγγισης άλλου γεωγραφικού προσδιορισμού), μπορεί να κάτσω στον ήλιο λίγο παραπάνω. Επειδή γνωρίζω όμως πλέον πόσο λάθος είναι η υπερβολική έκθεση στον ήλιο σας και πόσο κακό μπορεί να κάνει στο δέρμα μας συνιστώ να μην κάνετε υπερβολές και να ακούτε τις συμβουλές των γιατρών και των δερματολόγων που συνιστούν να αποφεύγουμε την ηλιοθεραπεία τις ώρες της έντονης ηλιακής ακτινοβολίας (12 το μεσημέρι με 4 το απόγευμα).

Να θυμάστε πως15 λεπτά είναι αρκετά για το δέρμα μας να απορροφήσει όση ηλιακή ακτινοβολία χρειάζεται και μάλλον από κει και πέρα πιο πολύ κακό κάνουμε στον εαυτό μας. Και βέβαια κάθε δραστηριότητα στον ήλιο θα πρέπει να γίνεται πάντα με αντηλιακό και τον ανάλογο δείκτη προστασίας που ταιριάζει στο δέρμα μας.

Κλείνοντας θέλω να επιστρέψω στον αγαπημένο μου Μαύρο γιαλό. Τα τελευταία 12 χρόνια που τον επισκέπτομαι, δεν έχω δει ποτέ το παραμικρό σκουπίδι στην παραλία. Και μου κάνει πράγματι θετική εντύπωση γιατί συνήθως είναι αρκετός ο κόσμος που επισκέπτεται τη δημοφιλή αυτή παραλία. Βέβαια αξίζει να αναφέρω πως υπάρχουν αρκετοί κάδοι στον δρόμο από πάνω και δεν έχει οργανωμένες δραστηριότητες (ξαπλώστρες, σπορ κλπ) ενώ έχει και τοπικό σύλλογο που δραστηριοποιείται συνεχώς. Φαίνεται δηλαδή, ότι τόσο οι μόνιμοι κάτοικοι και θαμώνες όσο και οι σποραδικοί επισκέπτες σέβονται και προστατεύουν την ομορφιά του φυσικού τοπίου. Και μπράβο τους για το υπέροχο αυτό παράδειγμα που δίνουν. Γιατί αυτή η συμπεριφορά, ο πολιτισμός και η ένδειξη παιδείας, ξέρουμε καλά ότι δεν μας ακολουθεί παντού και είναι κάτι που οφείλουμε να εντάξουμε στην καθημερινότητά μας και στις συνήθειες μας.

Κατερίνα Στικούδη