Μελαγχολικά θρανία: Τα παιδιά της εποχής του κορονοϊού και τα διαφορετικά μαθητικά χρόνια
Πριν λίγες μέρες είδα μια μαμά να πηγαίνει το παιδάκι της στο σχολείο. Κάθε άλλη χρονιά αυτή η εικόνα δεν θα μου προκαλούσε ιδιαίτερα συναισθήματα. Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας της επιστροφής στα θρανία. Και πάντα τον αναπολώ με μια γλυκιά μελαγχολία. Ήταν δημοτικό, γυμνάσιο ή λύκειο, το τέλος των διακοπών δεν ήταν και ότι πιο ευχάριστο. Όμως πάντα το σχολείο μου άρεσε. Ήμουν από τα κοινωνικά παιδιά και γενικά πέρασα πολύ όμορφα μαθητικά χρόνια, με παρέες, αγωνίες διαβάσματα και όλα αυτά που μας κάνουν να χαιρόμαστε (στα 19 που όλα τέλειωσαν) και να λυπόμαστε (στα 30 που δε θα ξανάρθουν).
Τα τελευταία δύο χρόνια είναι πολύ δύσκολα για όλα τα παιδιά, όλους τους μαθητές. Το σκέφτομαι αρκετά όλο αυτό με την πανδημία, τι συνέπειες έχει για όλους. Από τη μία η μητέρα μου είναι συνταξιούχος δασκάλα και έχουμε συχνά πυκνά συζητήσεις, ο άντρας μου εκπαιδευτικός και βίωσα το 2020 από πρώτο χέρι τις «ομορφιές» της τηλε-εκπαίδευσης. Όμως μιλάω με πολύ κόσμο, γονείς, μαθητές, φοιτητές… όλοι την ίδια αγωνία.
Πώς δηλαδή ένα παιδί θα μάθει σωστά, θα γεμίσει γνώσεις, κοιτάζοντας τον δάσκαλο μέσα από μια οθόνη; Εδώ μια τηλεδιάσκεψη για επαγγελματικούς λόγους πάμε να κάνουμε και δε βγαίνει άκρη… πως θα κοινωνικοποιηθεί όταν δεν υπάρχει τάξη, προαύλιο, παιχνίδι, εκδρομές, εναλλαγή σκηνικών. Εδώ μένουμε μια βδομάδα σπίτι και ζαλιζόμαστε από την πολύ τηλεόραση. Και κυρίως πως θα νιώσει παιδί όταν σε μια ηλικία που είναι ταυτισμένη με την ελευθερία και ανεμελιά, ακούει για περιορισμούς, κανόνες, μάσκες, αποστάσεις.
Ξέρω ότι οι αναγνώστες της στήλης είναι γονείς, μέλλοντες γονείς, νέοι άνθρωποι, που ζουν στο πετσί τους εκδοχές αυτού του σκηνικού. Ξέρω επίσης ότι σιγά σιγά πλησιάζουμε στο τέλος της πανδημίας. Αλλά για τους μαθητές, μια δεύτερη χρονιά με μισό σχολείο, με αβεβαιότητα και ερωτηματικά, δεν αντέχεται εύκολα. Θα είναι αυτοί που σε 20 χρόνια θα λένε «πέρασα την πανδημία μαθητής…. Έχω ιστορίες να σου πω…». Το δε χειρότερο είναι ότι την ανθρώπινη επαφή την αντικαθιστά η ψηφιακή. Και αυτό υποσκάπτει κάθε μελλοντική προσπάθεια επανάκτηση της χαμένης ανθρώπινης επαφής….
Δε μπορώ να μη θυμάμαι λοιπόν, τα μαθητικά μου χρόνια. Την τάξη, τις σχολικές γιορτές, τους αγώνες, τις πρώτες σχολικές παραστάσεις, πιο μετά τις εκδρομές, τα πάρτυ τις παρέες… συνειδητοποιώ ότι όλα αυτά στις μέρες μας είναι στον αέρα. Και αντί για την πρώτη εικόνα που περιέγραψα, μου έχει μείνει καρφωμένη μια άλλη, αυτή μιας μητέρας έξω από φαρμακείο με το παιδάκι της, περιμένοντας στην ουρά για το self test.
Σχετικά άρθρα
