Προέκταση του χεριού μου, κατά προέκταση του εαυτού μου…
Χτες νόμιζα ότι έχασα το κινητό μου, που τελικά ήταν στην τσέπη του μπουφάν μου και θυμήθηκα ένα θείο που ρώταγε τη γυναίκα του «που είναι τα γυαλιά μου;» ενώ τα είχε κρεμασμένα στο λαιμό του. Περιττό να σας πω ότι τα δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι δεν το έχασα, ήταν αιώνας πανικού και απόγνωσης. Μετά ψύχραιμα άρχισα να αναλογίζομαι διάφορα που με οδήγησαν σε τούτες εδώ τις σκέψεις…
Προσπαθώ να σκεφτώ πότε άλλοτε ο μέσος άνθρωπος (όχι ο εξειδικευμένος επαγγελματίας) είχε τέτοια εξάρτηση από ένα μόνο αντικείμενο, σε βαθμό που ανάγεται σε τοτέμ. Και μόνο σε θρησκευτικά σύμβολα και αντικείμενα λατρείας καταλήγω. Που και εκεί, υπάρχει μια εξήγηση σε σχέση με την αγωνία για το «επέκεινα» βρε παιδί μου. Εδώ όμως; Όσο και να λέμε «η τεχνολογική εξέλιξη μας έχει…» δεν αρκούν τα λόγια να περιγράψουν το εύρος της εξάρτησης, της υποταγής και της υποδούλωσης του μοντέρνου ανθρώπου των πρώτων δεκαετιών του 21ου αιώνα στο μέγα τοτέμ SMARTPHONE!
O συνδυασμός είναι βέβαια ανεπανάληπτος. Η απολυτοποίηση της επικοινωνίας με κλήση, βιντεοκλήση, μηνύματα, εικονομηνύματα, emojis, gifs, δωρεάν κείμενα, mails και ότι άλλο υπάρχει. Από την άλλη το συνεχόμενα ανανεώσιμο πηγάδι των social media, με πλέον απαρχαιωμένο το Facebook, κυρίαρχο το Instagram και ανερχόμενο το tiktok, με όλη αυτή τη σαγηνευτική δύναμη της μαζικής αποδοχής που μας ασκείται. Την υπόσχεση της αποδοχής… που τείνει να μετατραπεί, αν δεν έχει ήδη γίνει, σε ανάγκη.
Αλήθεια πότε μετατράπηκε η κοινωνικότητα σε likes, η δημοφιλία σε καρδούλες, η αξία σε followers; Και σαν να μην έφτανε αυτό, ας πούμε πως κάποιος το ‘χει ξεπεράσει, πλέον τα social media πάνε να αντικαταστήσουν το zapping. Ναι, το scroll down είναι το νέο zapping! Πιάνεις το κινητό «να δεις λίγο τι γίνεται» και μετά από κάποια ώρα (το θέτω διακριτικά), με μυρμηγκιασμένα χέρια και υγρά μάτια δεν λες να το παρατήσεις. Το κερασάκι στην τούρτα όλης αυτής της δέσμευσης είναι η είσοδος των αγορών, λογαριασμών, συναλλαγών στο κινητό μας, που μας αποτελείωσε και είναι πια τηλέφωνο, pc, κάμερα, τηλεόραση, atm, μαγαζιά και καφενείο.
Η καραντίνα του τελευταίου έτους μας έδωσε το άλλοθι της επικοινωνίας με τους «έξω», λες και πριν δεν ξεροσταλιάζαμε πάνω από τη οθόνη του κινητού. Βέβαια έκρυψε και τις εικόνες ντροπής από παρέες σε καφετέριες με νέους και όχι τόσο νέους να κάθονται μαζί (στο ίδιο τραπέζι) και χώρια (αμίλητοι πάνω από τα κινητά τους). Ακόμα μεγαλύτερη ντροπή οι συναυλίες. Και σας το λέω με κάθε αίσθημα ευθύνης, που το κοινό δεν βλέπει τη σκηνή, αλλά το κινητό που «τραβάει τη σκηνή». Και ανάθεμα αν αυτό είναι εμπειρία ζωής.
Το πιο ανησυχητικό βέβαια είναι ότι, μολονότι σας γράφω αυτά τα λόγια, νιώθω ότι κάθε μέρα βυθίζομαι ακόμα πιο πολύ στο κινητό μου. Και νευριάζω. Και δίνω υποσχέσεις στον εαυτό μου ότι θα είμαι όλο και πιο λίγες ώρες από πάνω του. Και σκέφτομαι τυχόν φίλους και γνωστούς που έχουν κάνει το κινητό τη νταντά του παιδιού τους, τους κατακρίνω, αλλά όταν είμαστε παρέα μου αρέσει που λέμε δυο κουβέντες ενώ το παιδί χαζεύει το κινητό.
Οι τύψεις επεκτείνονται όταν βλέπω τη βιβλιοθήκη που κοσμεί τους τοίχους μου να με κοιτάει σιωπηλή, σαν να μου λέει «Δε ντρέπεσαι; Τόση ζωή θα βρεις εδώ, τόση γνώση…» και υπόσχομαι ότι θα ανοίξω κάτι να ξεστραβωθώ… αλλά μια ειδοποίηση είναι αρκετή...Απαντάω και μετά αρχίζει πάλι η ρουτίνα. Ο φαύλος κύκλος. Και βέβαια η υστερία σε περίπτωση που δε θυμάμαι που το έχω βάλει.
Ξέχασα τέλος να σας πω ότι εγώ είμαι από τους «φυσιολογικούς», από αυτούς που η εξάρτησή τους δεν περιλαμβάνει ούτε video games, ούτε αγορές. Και πολλές φορές η δουλειά με αναγκάζει να το αφήνω ώρες και ώρες στην ησυχία του. Που πήρα στα χέρια μου smartphone κοντά στα 30 μου χρόνια, που αθλούμαι…. Αλλά και εγώ… στην πρώτη διακοπή ρεύματος τσεκάρω το τι μπαταρία έχω!
Κατερίνα Στικούδη
Σχετικά άρθρα
Δημοφιλή άρθρα
