Τα σεμεδάκια μου και εγώ
Πολλές φορές έρχονται φίλοι σπίτι και βλέπουν σε αρκετά σημεία έπιπλα και διακοσμήσεις που τους παραξενεύουν. Όλα αυτά έχουν να κάνουν με το «παλιό». Δηλαδή έπιπλα και διάφορα «προικιά» - όπως αρέσκονται να τα λένε οι πιο μεγάλοι – που κρατώ με σεβασμό και προσπαθώ να έχω χωρίς καμία επιτήδευση στο χώρο, απλά και μόνο επειδή νιώθω ότι είναι ένα κομμάτι της ζωής μου, του παρελθόντος και του παρόντος μου.
Η γιαγιά μου η Κατερίνα με μεγάλωσε, αλλά έφυγε πολύ νέα από τη ζωή. Η ανάμνησή της όμως είναι πολύ γλυκιά. Πρόλαβε και άφησε σε μένα όλη τη ζεστασιά της και στη μάνα μου έπιπλα, σεμεδάκια και διάφορα προικιά σε πολύ καλή ως άριστη κατάσταση. Όταν ήρθε η ώρα να φτιάξω το δικό μου σπίτι, δεν το σκέφτηκα λεπτό. Τα ήθελα και τα θέλω όλα.
Το θέμα της διακόσμησης του προσωπικού χώρου είναι για μένα αρκετά σημαντικό. Καθορίζει τη διάθεση καθημερινά και συμβάλλει στο να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου σε ένα περιβάλλον, που ειδικά τους τελευταίους μήνας, μας αγκαλιάζει – για να μην πω περιορίζει. Μου αρέσουν οι αλλαγές, μου αρέσει όμως και να διατηρώ τις σταθερές μου «άγκυρες» σε σκέψεις και αξίες που δε θέλω να χάσω με τίποτα.
Ζούμε σε μια εποχή που έχουμε ψύχωση με το ακριβό και το καινούργιο. Με το νέο κινητό, το νέο αυτοκίνητο, το νέο τραγούδι, το νέο ρούχο. Οτιδήποτε κλείνει πενταετία, χαρακτηρίζεται από μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας ως πεπαλαιωμένο. Προφανώς και προσπαθώ να ακολουθώ τις τάσεις, δε γίνεται αλλιώς. Την ίδια ώρα όμως νιώθω μια ασίγαστη ανάγκη να κρατηθώ γερά από όλα αυτά που με έχουν φέρει εδώ που είμαι. Δεν έχει να κάνει με πίεση, εσωτερική. Έχει να κάνει με το πως μας έχουν μεγαλώσει. Με το πως βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα από την οικογένειά μας. Το πλαστικό πλέον περιβάλλει τα πάντα μέσα στο σπίτι. Τηλεκοντρόλ για όλα, ηλεκτρονικές συσκευές παντού. Χρειάζομαι κάποια αντικείμενα που θα κοντράρουν όλη αυτή την επίθεση που εμείς έχουμε φέρει στη ζωή μας.
Ένα αντικείμενο πολλές φορές δεν είναι μόνο αυτό που βλέπουμε και ακουμπάμε. Είναι πολύ περισσότερα. Μια ανάμνηση από ένα αγαπημένο πρόσωπο, μια ιστορία που κρύβει, μια παλιά φωτογραφία. Στα σεμεδάκια, που πολλές φίλες μου μπορεί να κοροϊδεύουν, βλέπω τη γιαγιά μου να κάθεται με τις ώρες να τα πλέκει και να σκέφτεται πως εγώ κάποια στιγμή θα διακοσμήσω το νέο μου έπιπλο με αυτά, μπορεί και την τηλεόραση, όπως συνήθιζαν παλιά…. Και κοροϊδεύουμε με «στοργή» σήμερα. Νιώθω την αγάπη της, την αφοσίωση της, είναι ένας ακόμα τρόπος να κρατήσω την ανάμνησή της.
Κατερίνα Στικούδη
Σχετικά άρθρα
Δημοφιλή άρθρα
