Πόσο να αντέξεις την αγωνία;
Θέλω να πιστεύω ότι όποιον και να ρωτήσω, μπορεί να παινεύεται ότι σε κάποια στιγμή της ζωής του, έκοψε έστω μια φορά μια κακή συνήθεια. Έναν εθισμό, ίσως την ακαταστασία – θα σας πω άλλη φορά για αυτό το κεφάλαιο - ίσως μια κακή τροφή. Πιο μικρή έτρωγα τα νύχια μου. Μέχρι που σταμάτησα. Και πλέον όταν το βλέπω σε άλλους με ενοχλεί. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή γιατί με αφορμή αυτό θα καταλήξουμε προφανώς σε κάτι πολύ πιο ουσιαστικό.
Στα μαθητικά μου χρόνια, νομίζω περίπου μέχρι τα 16 μου, ήμουν ένα από αυτά τα κορίτσια που είχαν φαγωμένα νύχια μέχρι βαθιά. Δε με πολυένοιαζε και να σας πω την αλήθεια δεν το είχα προσέξει. Ήταν μια μηχανική πράξη που μου φαίνονταν απολύτως φυσιολογική. Βέβαια κοιτώντας πίσω με πιάνει μια αηδία, αλλά τέλος πάντων. Μέχρι που ένα αγοράκι στο κολυμβητήριο – ε… που μου άρεσε λίγο – μου έκανε παρατήρηση! Ναι καλά καταλάβατε, η απόφαση να κόψω την απαίσια αυτή συνήθεια επάρθη επειδή έκανα κακή εντύπωση σε ένα αθώο φλερτ της εφηβικής μου ηλικίας. Και το σταμάτησα. Μαχαίρι όμως!
Το ερώτημα βέβαια – κοιτάζοντας πίσω- είναι πως και υπό ποιους όρους ξεκίνησα. Έχω ξαναπεί – σε συνεντεύξεις μου – ότι μέχρι τα 17 μου έκανα πρωταθλητισμό στην κολύμβηση. Ελεύθερο και μάλιστα μεγάλες αποστάσεις.
Από πολύ μικρή οι γονείς πήγαν εμένα και το αδερφό μου στον ΠΑΟΚ (να λείπουν τα σχόλια παρακαλώ) και καθ’ όλη τη μαθητική μου πορεία οι πισίνες, το χλώριο, οι προπονήσεις με συνόδευαν. Με συνόδευαν μάλλον και το άγχος, το ρολόι, ο προγραμματισμός, η αγωνία του «να προλάβω», οι στερήσεις σε σνακς και χαζοτροφές, το άγχος του να είμαι καλή στα μαθήματα αλλά και στην πισίνα. Και ασυναίσθητα, σε πολύ μικρή ηλικία, νομίζω πως όλα αυτά με οδήγησαν στην κακιά και απευκταία συνήθεια του να τρώω τα νύχια μου.
Κοιτάζοντας, λοιπόν, πίσω, πιο ψύχραιμα αναρωτιέμαι αν οι γονείς μου έκαναν λάθος που με έσπρωξαν στον πρωταθλητισμό. Και για να σας προλάβω, δεν έχω κατασταλάξει ακόμα σε μια οριστική απάντηση. Από τη μία, ο αθλητισμός - πρωταθλητισμός μου έδωσε τόσα εφόδια. Με έκανε δυνατή, πεισματάρα, ανταγωνιστική. Με έκανε να μην τα παρατάω στην πρώτη αντιξοότητα, να έχω εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου, να παλεύω μέχρι τέλους να μην εγκαταλείπω. Με ενέπνευσε, με έκανε κοινωνική και μου διαμόρφωσε μια σωματική διάπλαση που ακόμα και σήμερα με βοηθάει αρκετά να πετύχω σε διάφορους τομείς της ζωής μου.
Την ίδια ώρα όμως ο ελεύθερος μου χρόνος σαν παιδί και σαν έφηβος ήταν μόνιμα ανύπαρκτος. Ίσως και να μην πέτυχα τους ακαδημαϊκούς στόχους που ήθελα. Να μην είδα όλες τις εκπομπές που συζητούσαν οι φίλοι μου στο προαύλιο την επόμενη μέρα. Να μην πήγα σινεμά ή για καφέ με φίλους, να μην έκανα 3 μήνες διακοπές και ΣΙΓΟΥΡΑ να μην έφαγα τα 50 παγωτά που έτρωγαν οι φίλοι μου κάθε καλοκαίρι. Μπορεί να μην ήμουν έτοιμη για τόσο μεγάλο άγχος και ευθύνες, για προπονητές που φωνάζουν και για παιδιά της ίδιας ηλικίας με εμένα που έχουν σκοτώσει την αθωότητά τους στο βωμό του ανταγωνισμού και δε νοιάζονται αν έχουν φίλους ή αν στα 15 τους ξεκινήσουν αναβολικά. Και ίσως το μόνο που μπορούσα να κάνω ασυναίσθητα ήταν να τρώω τα νύχια μου, από αγωνία, από αμηχανία… δεν ξέρω…
Αυτό που ξέρω είναι ότι πολλοί από εσάς, είτε έχετε παιδιά είτε σκέφτεστε να αποκτήσετε και θα κάνετε αυτές τις σκέψεις. Και θέλω αυτή η εδώ η στήλη να ξεκινήσει μια κουβέντα με προβληματισμούς μας, γιατί όσο περνάνε τα χρόνια, ίσως αυτά που θεωρούσαμε πιο απλά, έχουν γίνει λίγο πιο σύνθετα…
Κατερίνα Στικούδη